ΡΕ ΚΟΡΟΙΔΑ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΠΟΤΕ …

Βαγγέλης Γερανιωτάκης, γιος του π. δημοτικού συμβούλου επί δημαρχίας του πράσινου Θ. Δημητρακόπουλου και π. προέδρου του Συλλόγου Κρητών Περιστερίου (πράσινη λεβεντομάνα) κ. Δημ. Γερανιωτάκη.  Αναδείχθηκε Πρόεδρος του Συλλόγου Υπαλλήλων της Τράπεζας της Ελλάδος, όπου συμμετείχαν πέντε παρατάξεις,  Πρωτιά της ΠΑΣΚΕ, με 38,7% και 6 έδρες.

Ο Βαγγέλαρος έσκισε. Γαμει και δέρνει ρε το ΠΑΣΟΚ στην ΤτΕ. Και στο δ.σ της ΤτΕ ο Βαγγέλαρος. Για να δείτε τι είναι το Περιστέρι. Στη γενική συνέλευση της ΤτΕ είπε ότι προσβλέπει σε μια ανανέωση της θητείας του Γ. Προβόπουλου. “Εκτιμούμε το υψηλό επίπεδο συνεργασίας μεταξύ των εργαζομένων και της διοίκησης , παρά τις πρωτοφανείς προκλήσεις και τις απαιτήσεις που προκλήθηκαν από την κρίση “, δήλωσε ο Vagelis. « Ανυπομονούμε για την ανανέωση της θητείας σας για άλλα έξι χρόνια, προκειμένου να συνεχιστεί αυτή η συνεργασία . “

Γιώργαρε αυτό είναι παιδί ρε. Ανυπομονεί να συνεχίσεις το θεάρεστο έργο σου.

Στο Γενικό Συμβούλιο της ΟΤΟΕ. Μάζεψε 150 ψηφαλάκια. Καθόλου άσχημα. Με απόφαση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του Κινήματος (ένα είναι το κίνημα ρε) ο Βαγγέλαρος συμμετέχει στην Επιτροπή Προγράμματος & Εθνικού Σχεδίου Ανασυγκρότησης, Επιτροπή Αυτοδιοίκησης.  Γραμματέας τομέα οικονομικών όπως ανακοινώθηκε στις 31 Ιανουαρίου.

Κοίτα Γιώργη επειδή το παιδί τώρα θα έχει τρεχάματα, λόγο του σχεδίου Ανασυγκρότησης της χώρας που θα ξεκινήσει από τις εκλογές στην αυτοδιοίκηση, μην τον πιέζεις πολύ στη δουλεία στην ΤτΕ. Προηγείται το κίνημα. Προηγείται το ΠΑΣΟΚ.

Πως το είπες; Ως εργατοπατέρας έχει «ελεύθερο ωράριο»; Δηλαδή; Δεν πατάει το πόδι του; Έλα ρε κόψε το δούλεμα.

Α μάγκες ο πρώην ευρωβουλευτής, νυν πρόεδρος της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς, τοποθετήθηκε στην επιτροπή ευρωεκλογών του κινήματος. Με απόφαση της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του Κινήματος.

Μην τον ψάχνετε στο γραφείο του στην Ε.Κ.  Τρέχει ο Κώστας μας. Αφήστε μήνυμα στη γραμματέα του. Μάλλον καλύτερα στην προϊσταμένη της Διεύθυνσης Διεθνών Σχέσεων κας Ελευθερία Αποστολίδου. Προηγείται το κίνημα. Προηγείται το ΠΑΣΟΚ.

Υ.Γ. 1. Ενδεικτικά διάλεξα δυο πρόσωπα για να καταλάβετε πως παίζεται το παιχνίδι. Αλλάξτε πλευρό ροχαλίστε δυνατά και μην ξεχάσετε να περάσετε από το ταμείο. Όπως περνούν τα παιδιά του κινήματος. Μόνο που αυτά πληρώνονται, ενώ εσείς πληρώνεται. Lobbystαραδες μου τα καλύτερα έρχονται …   

Υ.Γ. 2. Για να έχετε μια ολοκληρωμένη εικόνα του συνταγματολόγου Πρόεδρου της Επιτροπής Κεφαλαιαγοράς και πρώην ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ διαβάστε τι λέει για την Ελιά, το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ. Η χώρα μπορεί να κοιμάται ήσυχη. Συγκλονίστηκα Κώστα μου.

Ποιόν θα πάρει το ποτάμι;

Κώστας Μποτόπουλος, 05/03/2014

Αρκετοί το αγνοούν, σαν να μην υπάρχει ή γιατί δεν ξέρουν πού να το κατατάξουν. Άλλοι το λοιδορούν, πριν το δουν, ή το χρησιμοποιούν ως ευκαιρία για ευφυολογήματα. Σπάνια, όμως, μια πολιτική κίνηση, με το που ανακοινώθηκε, άλλαξε τόσο γρήγορα αν όχι τα πολιτικά δεδομένα, πάντως την εικόνα που οφείλουμε να έχουμε όλοι για τα δεδομένα αυτά. Το Ποτάμι είναι νωρίς ακόμη να πούμε αν θα δώσει κάτι στη χώρα, είναι όμως βέβαιο ότι θα έπρεπε να έχει ήδη δώσει κάτι στην «επίσημη» κεντροαριστερά: μια ευκαιρία αυτοκριτικής και πάντως σίγουρα ενδοσκόπησης.

Γιατί, τέσσερις μήνες μετά την αναγγελία της Ελ Ελ (Ελληνικής Ελιάς), ο κόσμος (ίσως και ο κόσμος της) είναι ακόμα τόσο διψασμένος για κάτι διαφορετικό; Μήπως γιατί η Ελ Ελ δεν κάρπισε ή δυσκολεύεται υπερβολικά να καρπίσει ή μοιάζει να δίνει καρπούς που λίγοι έχουν όρεξη να δοκιμάσουν; Γιατί και η ελπίδα μόνο του «νέου» συνεχίζει να συγκινεί, ακόμα και αν αυτό το νέο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από νεφελώδες έως απολίτικο; Μήπως γιατί την Ελ Ελ την κατάπιε το παλιό, όχι τόσο ως πρόσωπα και ιδέες αλλά ως λογική και νοοτροπία; Γιατί ένα «κόμμα-δίκτυο», φτιαγμένο από μη επαγγελματίες της πολιτικής και απευθυνόμενο σε μη φανατικούς της πολιτικής, έχει, πριν ακόμα δώσει δείγματα γραφής, τόση απήχηση, σε ορισμένα τουλάχιστον, αλλά δυναμικά, κοινωνικά στρώματα, όπως οι νέοι, οι ενσυνείδητα ακομμάτιστοι και οι σκεπτόμενοι «έξω από το κουτί»; Μήπως γιατί η Ελ Ελ δεν κατάφερε να γίνει δίκτυο, ούτε παρέα, ούτε καν ομάδα, αλλά υποτάχτηκε –συνειδητά για κάποιους, μοιραία για κάποιους άλλους- σε επαγγελματικούς μηχανισμούς, προσωπικές φιλοδοξίες, έλλειψη τόλμης; Γιατί «πουλάει», ακόμα και με πρόχειρο ή αταίριαστο περιτύλιγμα, η «υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών», ο «λόγος στη βάση», το «δεν τα ξέρουμε όλα», γιατί υπάρχουν ακόμα αυτιά και αισθήσεις ανοιχτά στο «απλό και το διαφορετικό», ακόμα και αν πρόκειται για το απλοϊκό και το δανεισμένο από άλλους χώρους; Μήπως γιατί η Ελ Ελ έχασε το τρένο της απλότητας (την ένωση όλων των φιλελεύθερων φιλευρωπαϊστών μη Δεξιών) και φρέναρε με τις ως τώρα πράξεις της (την επιμονή σε τακτικισμούς, σε παρωχημένα πρόσωπα και συμβολισμούς) την αρχική ορμή της και τις διανοητικές δυνάμεις πολλών αρχικών συντελεστών της;

Η άρνηση συμμετοχής της ΔΗΜΑΡ (που, από μια ειρωνεία της ιστορίας, τώρα σχεδόν δικαιώνεται, χωρίς όμως να προσθέτει κάποια ιδιαίτερη δυναμική σε εκείνους που τη στέρησαν από το κοινό εγχείρημα) και η χρήση του σταυρού ως εργαλείου επιβολής και όχι συνεργασίας, μοιάζουν να αποτελούν τις δυο πιο εμφανείς αιτίες που ξέφτισε τόσο άδοξα η Ελ Ελ. Τα παλαιοκομματικά αντανακλαστικά μεγάλου μέρους του εναπομείναντος ΠΑΣΟΚ (τα ίδια ακριβώς, εξάλλου, που το έφεραν στη σημερινή κοινωνική του θέση και που το κατέστησαν, σε μεγάλο βαθμό άδικα, αποδιοπομπαίο τράγο μιας κρίσης που κάθε άλλο παρά μόνο του εξέθρεψε), καθώς και –πονάω που το λέω- το μίγμα ερασιτεχνισμού και αδυναμίας υπέρβασης που τελικά εξέπεμψαν οι «58», ολοκλήρωσαν το κακό. Επέτρεψαν φαινόμενα σύγχυσης όπως το «συνεργαζόμαστε χωρίς να μετέχουμε» (που σε επίπεδο ατόμων ακούμε τώρα ότι μετατρέπεται σε «μπορούμε να μετάσχουμε χωρίς να χρειαστεί να συνεργαστούμε»), αδυνάτισαν σε βαθμό εξαφάνισης την προγραμματική και την ευρωπαϊκή συζήτηση, πίκραναν όσους είχαν πιστέψει σε μια νέα αρχή. Και άνοιξαν μια τρύπα την οποία έρχονται να γεμίσουν με τον τρόπο τους ρεύματα, ή νεροποντές, σαν το Ποτάμι.

Η Ελ Ελ έχει μια τελευταία –και μάλιστα διπλή- ευκαιρία να ανακαταλάβει ένα κομμάτι από το χώρο της (φοβούμαι πως ολόκληρος ο χώρος χάθηκε, από τη ζωή και από τις εντυπώσεις): είναι το Συνέδριο του Μαρτίου και ιδίως η οριστική λίστα των υποψηφίων ευρωβουλευτών της. Αν σκεφτούμε πως η λίστα αυτή αποτέλεσε το βασικό λόγο του πισωγυρίσματος, η μεγάλη αισιοδοξία μάλλον αποκλείεται. Όχι όμως και η ελπίδα για μια όψιμη έστω συνειδητοποίηση.